ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການ
ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການແມ່ນ ຂະແໜງໜຶ່ງ ຂອງ ເສດຖະສາດ ທີ່ນຳໃຊ້ວິທີການທາງເສດຖະສາດຈຸນລະພາກ ເພື່ອທຳການກຳນົດ (1) ປະສິດທິພາບຶຂອງການຈັດແບ່ງຊັບພະຍາກອນ ໃນ ເສດຖະກິດມະຫາພາກ ແລະ (2)ການແຈກຢາຍ ລາຍຮັບ. ມັນຊິພະຍາຍາມພິຈາລະນາ ການເຄື່ອນໄຫວທາງດ້ານເສດຖະກິດ ຂອງ ບຸກຄົນ ທີ່ ເປັນອົງປະກອບຂອງສັງຄົມ ເພື່ອ ເຮັດໃຫ້ລະດັບສະຫວັດດີການສັງຄົມ ສູງທີ່ສຸດ.
ສະນັ້ນ ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການຈະປະກອບດ້ວຍ 2 ດ້ານເຄື : ປະສິດທິພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການແຈກຢາຍລາຍຮັບ.
7 ສົມຜົນພື້ນຖານ
[ດັດແກ້]ພື້ນຖານ ຂອງ ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການ ແມ່ນ ການຊອກຫາຈຸດສູງສຸດທາງທິດສະດີ ຂອງ ຕຳລາສະຫວັດດີການ ພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂຕ່າງໆເຊັ່ນ ສະພາບ ເຕັກນິກການຜະລິດ, ຊັບພະຍາກອນທີ່ມີຢູ່, ໂຄງລ່າງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ, ຂໍ້ຈຳກັດດ້ານການປະພຶດເຊັ່ນ ການເຮັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ຜູ້ຊົມໃຊ ຫຼື ກຳໄລຜູ້ຜະລິດສງສຸດ. ໃນເສດຖະກິດທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ສຸດ ອັນນີ້ ຊິສາມາດບັນລຸໄດ້ ໂດຍການແກ້ 7 ສົມຜົນຕໍ່ໄປນີ້. ເສດຖະກິດນີ້ຊິມີ 2 ຜູ້ຊົມໃຊ້ ( 1 ແລະ 2), 2 ຜະລິດຕະພັນ ( X ແລະ Y), 2 ປັດໃຈການຜະລິດ (ແຮງງານ (L) ແລະ ທຶນ (K)).
- ເຮັດໃຫ້ສະຫວັດດີການສູງສຸດ: W=f(U1 U2) ພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂ:
- K = Kx + Ky (ທຶນໃນການຜະລິດ ຜະລິດຕະພັນ X ແລະ Y)
- L = Lx + Ly (ແຮງງານໃນການຜະລິດ ຜະລິດຕະພັນ X ແລະ Y)
- X = X(Kx Lx) (ຕຳລາການຜະລິດ X)
- Y = Y(Ky Ly) (ຕຳລາການຜະລິດ Y)
- U1 = U1(X1 Y1) (ຄວາມມັກຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ 1)
- U2 = U2(X2 Y2) (ຄວາມມັກຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ 2)
ຫົວຂໍ້ຫຼັກ ໃນ ເສດຖະສາດຈຸນລະພາກ |
|
|---|---|
| ຄວາມຈຳກັດ(Scarcity) • ຕົ້ນທຶນໂອກາດ(Opportunity cost) • ການສະໜອງ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການ(Supply and demand) • ຄວາມຍືດຍຸ່ນ(Elasticity) • ການເກີນທາງດ້ານເສດຖະກິດ(Economic surplus) • ຄວາມຂາດແຄນທາງເສດຖະກິດ(Economic shortage) • ຍອດຄວາມຕ້ອງການ(Aggregte demand) • ທິດສະດີຜູ້ຊົມໃຊ້(Consumer theory) • ການຜະລິດ, ຕົ້ນທຶນ ແລະ ລາຄາ(Production, costs, and pricing) • ໂຄງສ້າງຕະຫຼາດ(Market structure) • ເສດຖະສາດສະຫວັດດີການ(Welfare economics) • ຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງຕະຫຼາດ(Market failure) • ຕຳລາການຜະລິດ(Production function) |