Jump to content

ພາສາຟີລິບປິນ

ຈາກ ວິກິພີເດຍ
ພາສາຟິລິບປິນໂນ
Wikang Filipino
ອອກສຽງ[wɪˈkɐŋ ˌfiːliˈpiːno]
ປະເທດທີ່ມີການເວົ້າຟິລິບປິນ
ຈຳນວນຜູ້ເວົ້າ(ຄື ພາສາຕາກາລອກ)
ພາສາແມ່: 25 ລ້ານຄົນ[1] ພາສາທີ 2: ຫຼາຍກວ່າ 60 ລ້ານຄົນ
ທັງໝົດ: ປະມານ 60 ລ້ານຄົນ[2]  (ບໍ່ພົບວັນທີ)
ຕະກຸນພາສາ
ລະບົບການຂຽນອັກສອນລາຕິນ
ສະຖານະພາບທາງການ
ພາສາທາງການທຸງຊາດຂອງປະເທດຟິລິບປິນ ຟິລິບປິນ
ທຸງຊາດຂອງສະມາຄົມປະຊາຊາດແຫ່ງອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ອາຊຽນ
ຜູ້ວາງລະບຽບຄະນະ​ກຳມະການ​ວ່າດ້ວຍພາສາ​ຟີ​ລິບ​ປິນໂນ
ລະຫັດພາສາ
ISO 639-2fil
ISO 639-3fil
  ປະເທດທີ່ມີຜູ້ເວົ້າຫຼາຍກວ່າ 500,000 ຄົນ
  ປະເທດທີ່ມີຜູ້ເວົ້າລະຫວ່າງ 100,000–500,000 ຄົນ
  ປະເທດທີ່ມີຜູ້ເວົ້າແມ່ນຊຸມຊົນຍ່ອຍ

ພາສາຟິລິບປິໂນ ຫຼື ພາສາຟິລິປິໂນ (ອັງກິດ: Filipino; [ˌfɪlɪˈpiːnoʊ])[3] ເປັນພາສາປະຈຳຊາດ ແລະ ເປັນພາສາລັດຖະການພາສາໜຶ່ງຂອງປະເທດຟິລິບປິນຄູ່ກັບພາສາອັງກິດ ກຳນົດເມື່ອ ປີ 1987 ພາສານີ້ແມ່ນສໍານຽງມາດຕະຖານຂອງພາສາຕາກາລອກ ເມື່ອ 13 ພະຈິກ ປີ 1937 ສະຖາບັນພາສາແຫ່ງຊາດໄດ້ເລືອກພາສາຕາກາລອກເຊິ່ງເປັນພາສາທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີການໃຊ້ເປັນພາສາຂຽນຫຼາຍທີ່ສຸດ ມາເປັນພື້ນຖານຂອງພາສາປະຈຳຊາດໃໝ່ໃນ ປີ 1961 ພາສານີ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນຊື່ ປິລິປິໂນ ແລະ ປ່ຽນຊື່ເປັນພາສາຟິລິບປິນໂນເມື່ອ ປີ 1972

ອ້າງອີງ

[ດັດແກ້]
  1. "Languages of Philippines". Ethnologue. Retrieved 3 September 2010.
  2. Results from the 2000 Census of Population and Housing: Educational Characteristics of the Filipinos. National Statistics Office. 18 March 2005. Archived from the original on 2008-01-27. Retrieved 21 January 2008.
  3. Wells, J. C. Longman Pronunciation Dictionary. 3rd Edition. Harlow, England: Pearson Education Ltd., 2008.