ພາສາຟີລິບປິນ
| ພາສາຟິລິບປິນໂນ | |
|---|---|
| Wikang Filipino | |
| ອອກສຽງ | [wɪˈkɐŋ ˌfiːliˈpiːno] |
| ປະເທດທີ່ມີການເວົ້າ | ຟິລິບປິນ |
| ຈຳນວນຜູ້ເວົ້າ | (ຄື ພາສາຕາກາລອກ) ພາສາແມ່: 25 ລ້ານຄົນ[1] ພາສາທີ 2: ຫຼາຍກວ່າ 60 ລ້ານຄົນ ທັງໝົດ: ປະມານ 60 ລ້ານຄົນ[2] (ບໍ່ພົບວັນທີ) |
| ຕະກຸນພາສາ | |
| ລະບົບການຂຽນ | ອັກສອນລາຕິນ |
| ສະຖານະພາບທາງການ | |
| ພາສາທາງການ |  ຟິລິບປິນ
 ອາຊຽນ |
| ຜູ້ວາງລະບຽບ | ຄະນະກຳມະການວ່າດ້ວຍພາສາຟີລິບປິນໂນ |
| ລະຫັດພາສາ | |
| ISO 639-2 | fil |
| ISO 639-3 | fil |
ປະເທດທີ່ມີຜູ້ເວົ້າຫຼາຍກວ່າ 500,000 ຄົນ
ປະເທດທີ່ມີຜູ້ເວົ້າລະຫວ່າງ 100,000–500,000 ຄົນ
ປະເທດທີ່ມີຜູ້ເວົ້າແມ່ນຊຸມຊົນຍ່ອຍ
ພາສາຟິລິບປິໂນ ຫຼື ພາສາຟິລິປິໂນ (ອັງກິດ: Filipino; [ˌfɪlɪˈpiːnoʊ])[3] ເປັນພາສາປະຈຳຊາດ ແລະ ເປັນພາສາລັດຖະການພາສາໜຶ່ງຂອງປະເທດຟິລິບປິນຄູ່ກັບພາສາອັງກິດ ກຳນົດເມື່ອ ປີ 1987 ພາສານີ້ແມ່ນສໍານຽງມາດຕະຖານຂອງພາສາຕາກາລອກ ເມື່ອ 13 ພະຈິກ ປີ 1937 ສະຖາບັນພາສາແຫ່ງຊາດໄດ້ເລືອກພາສາຕາກາລອກເຊິ່ງເປັນພາສາທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີການໃຊ້ເປັນພາສາຂຽນຫຼາຍທີ່ສຸດ ມາເປັນພື້ນຖານຂອງພາສາປະຈຳຊາດໃໝ່ໃນ ປີ 1961 ພາສານີ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນຊື່ ປິລິປິໂນ ແລະ ປ່ຽນຊື່ເປັນພາສາຟິລິບປິນໂນເມື່ອ ປີ 1972
ອ້າງອີງ
[ດັດແກ້]- ↑ "Languages of Philippines". Ethnologue. Retrieved 3 September 2010.
- ↑ Results from the 2000 Census of Population and Housing: Educational Characteristics of the Filipinos. National Statistics Office. 18 March 2005. Archived from the original on 2008-01-27. Retrieved 21 January 2008.
- ↑ Wells, J. C. Longman Pronunciation Dictionary. 3rd Edition. Harlow, England: Pearson Education Ltd., 2008.