ຕາເວັນ
ດວງຕາເວັນ ແມ່ນ ດາວ ທີ່ສູນກາງຂອງ ລະບົບສຸລິຍະ. ມັນເປັນ ຂະ ໜາດ ໃຫຍ່, ເກືອບສົມບູນແບບຂອງ plasma ຮ້ອນ, ຮ້ອນເຖິງ ການເຜົາຜານ ໂດຍປະຕິກິລິຍາ ນິວເຄຼຍໃນຟິວຊັນ ໃນຫຼັກຂອງມັນ, ກະຈາຍພະລັງງານຈາກ ພື້ນຜິວ ຂອງມັນສ່ວນໃຫຍ່ເປັນ ແສງສະຫວ່າງທີ່ເບິ່ງເຫັນ ແລະ ລັງສີອິນຟາເລດ ທີ່ມີ 10% ຢູ່ທີ່ພະລັງງານ ultraviolet. ມາຮອດປະຈຸ, ມັນແມ່ນແຫຼ່ງພະລັງງານທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດສໍາລັບ ຊີວິດ ໃນ ໂລກ. ດວງຕາເວັນໄດ້ເປັນ ວັດຖຸທີ່ເຄົາລົບນັບຖື ໃນຫຼາຍວັດທະນະທໍາ. ມັນເປັນຫົວຂໍ້ຫຼັກສໍາລັບການຄົ້ນຄວ້າດາລາສາດນັບຕັ້ງແຕ່ ສະໄຫມໂບຮານ.
ປະມານ 4 ຫາ 7 ຕື້ປີຈາກນີ້, ເມື່ອ ທາດປະສົມໄຮໂດຣເຈນ ຢູ່ໃນແກນຂອງດວງອາທິດຫຼຸດລົງເຖິງຈຸດທີ່ດວງອາທິດບໍ່ຢູ່ໃນ ຄວາມສົມດຸນຂອງ hydrostatic, ແກນຂອງມັນຈະມີຄວາມຫນາແຫນ້ນແລະອຸນຫະພູມເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ຊັ້ນນອກຂອງມັນຂະຫຍາຍອອກໄປ, ໃນທີ່ສຸດກໍປ່ຽນດວງຕາເວັນເປັນ ຍັກແດງ. ຂະບວນການນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ດວງຕາເວັນມີຂະໜາດໃຫຍ່ພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ໂລກບໍ່ມີບ່ອນຢູ່ອາໄສປະມານຫ້າພັນລ້ານປີຈາກປັດຈຸບັນ. ຫຼັງຈາກໄລຍະຍັກໃຫຍ່ສີແດງ, ແບບຈໍາລອງແນະນໍາວ່າດວງອາທິດຈະຫຼົ່ນລົງຊັ້ນນອກຂອງມັນແລະກາຍເປັນປະເພດຫນາແຫນ້ນຂອງດາວເຢັນ (ດາວດາວຂາວ), ແລະບໍ່ຜະລິດພະລັງງານໂດຍ fusion, ແຕ່ຈະຍັງສະຫວ່າງແລະໃຫ້ຄວາມຮ້ອນຈາກ fusion ທີ່ຜ່ານມາຂອງມັນ. ບາງທີພັນລ້ານປີ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ມັນແມ່ນທິດສະດີທີ່ຈະກາຍເປັນ dwarf ສີດໍາ ທີ່ມີຄວາມຫນາແຫນ້ນ, ໃຫ້ພະລັງງານທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດ.
